Begin januari. De batterij lekker vol vanwege de vakantie en alle ontspanning die dat met zich mee had gebracht. Ik dacht na over de komende lockdown en had zorgen, maar zag het hoopvol tegemoet. ‘Als ik de lat gewoon wat lager leg, dan komt het wel goed’. Dacht ik.
Half januari. Twee weken verder. De batterij is leeg. Mijn hoofd is vol. Er kunnen geen prikkels meer bij. Hebben de kinderen altijd zo hard gekauwd??? Zo gaat het niet. Denk ik.
Teveel hooi op de vork. Te veel ballen in de lucht. Niet eens mijn best gedaan om alle ballen net zo hoog te houden als anders. Kennelijk was de lat iets lager leggen niet genoeg.
Ik denk na over de afgelopen twee weken en de weken die nog komen gaan. Wat heb ik nodig? Hoe kan dit anders? De batterij opladen! Dat heb ik nodig. Dat wil ik. Dat mis ik.
Ik heb van nature een grote behoefte aan autonomie, aan mentale en fysieke ruimte en aan kletsen met mensen die mij begrijpen. Dat vertaalt zich in een nood om gewoon een ochtendje alleen te zijn in een stil en rustig huis. Dan gaat mijn hoofd pas echt uit. Voel ik ruimte. Dan is er niemand om voor te zorgen of op te letten. Niemand die op mij let. Alleen mezelf.
Een wandeling maken buiten laad mijn batterij weer op. In de natuur zijn en genieten van wat ik zie en voel. Of een gesprek met een goede vriendin. Die je niet hoeft uit te leggen hoe het zit. Waar je even alles zonder schroom tegen kan zeggen.Ik weet dus wel wat ik nodig heb en waar ik van oplaad.Weten is soms niet genoeg. Zorgen dat je opkomt voor je behoeftes kan ingewikkeld zijn. Het vraagt van alles van je. Accepteren van de behoefte, uitspreken van de behoefte naar anderen, jezelf hoger op de prioriteitenlijst zetten, regelen dat je dingen kunt doen en dan ook nog de consequenties van je keuzes dragen.
Waar ik nu sta? Ik heb het uitgesproken. En geregeld. Nu nog accepteren van de behoefte (zonder schuldgevoelens vanwege de consequenties voor anderen) … dan komt het goed.