Op een dinsdagochtend kreeg ik een telefoontje van de basisschool van onze zoon Tom. Een telefoontje dat ik nooit zal vergeten en waarvan ik zeker weet dat ik over twintig jaar nog precies weet wat ik aan het doen was voordat ik opnam.
‘Tom is weggelopen en we kunnen hem niet vinden. We weten niet of hij nog op school is of niet’.
Een uur later zag ik hem. Ineengedoken onder een tafel. Op school.
Tom heeft vanaf de allereerste dag een haat-liefde verhouding met school. Hij wilde graag leren. Inmiddels wil hij dingen vooral weten en kunnen. Hij heeft verschillende leerkrachten gehad. Bijna allemaal deden ze hun best. Sommige begrepen hem niet, anderen begrepen een stukje van hem. Niemand begreep hem zoals ik. Ik voelde me als een tolk. Ik probeerde aan de omgeving duidelijk te maken hoe hij in elkaar zit en wat hij nodig heeft. Ik deed mijn uiterste best. Begrip voor hem krijgen lukte soms niet, soms een beetje.
Er waren ontelbare dagen waarop Tom niet naar school wilde, buikpijn had of in verzet ging. Ik stuurde hem toch. Het was een zoektocht en dat zal het voorlopig blijven. In de zoektocht heb ik als ouder fouten gemaakt en dus veel geleerd. De meest recente lessen die ik heb geleerd:
Het is voor mij moeilijk om mijn kind toe te vertrouwen aan en los te laten in een wereld die hem niet begrijpt. Een wereld waarin hij zich zo onbegrepen en op momenten ook onveilig voelt. Zo onveilig dat hij de behoefte voelt om zich te verstoppen. Vaak figuurlijk. Soms letterlijk.
Ik heb de afgelopen jaren vooral geïnvesteerd in het veranderen van de wereld. Door te strijden voor begrip voor hem. Door voor hem te tolken. Ik stond als het ware tussen hem en de wereld in.
Ik ga vanaf nu meer investeren in hem en minder in de wereld. Wanneer Tom zichzelf begrijpt en vertrouwt, kan hij die wereld wel aan. Ook als die hem niet (voldoende) begrijpt. Ik ga meer achter hem staan.
Loslaten vraagt om vertrouwen. Vertrouwen in de wereld? Misschien. Vertrouwen in je kind? Zeker weten!
Weer wat geleerd.