De scholen zijn dicht, weer dicht. In het laatste weekend van onze kerstvakantie sta ik even stil en kijk ik naar wat er komen gaat. Heel eerlijk: ik zie best een beetje tegen de komende weken op.
Hoe gaan we het allemaal regelen? Met ons werk, het thuisonderwijs geven aan de kinderen en het huishouden? Krijgen we onze twee HB kids van 6 en 11 jaar oud iedere dag aan het werk? Kunnen we genoeg begeleiden en controleren? En niet geheel onbelangrijk: zijn er nog rustmomenten voor onszelf in te plannen tussen alles door?
We hebben geleerd van de eerste lockdown: wat werkte er goed?
Een ritme aanhouden wat lijkt op het ritme van school. Op de gewone tijd beginnen, pauze houden en stoppen. Dat geeft structuur. Wij passen ons werkrooster hier zo goed als dat kan op aan. Gezellig samen lunchen! Oh ja, dat was fijn!
Ook de scholen hebben geleerd en de digitale leeromgeving werkt goed. Met vaste tijden voor instructie voor de jongste en het volgen van het lesrooster voor de oudste. Dan hoeven wij niet de rol van leerkracht op ons te nemen en kunnen we meer de coach tijdens het zelfstandig werken zijn. De kinderen kunnen via Teams samenwerken met klasgenoten. Dat zet ze in actie en het contact met elkaar maakt ze blij. Tijdens het werken gaan we zorgen voor zo min mogelijk afleiding (vooral de telefoon van de oudste moet uit handbereik!) en voor structuur in de tijd met een time-timer. Ook dat zet ze in actie. Bovendien geeft het ze inzicht en motiveert het ze om snel(ler) te werken.
Dat zijn de praktische dingen. We gaan ons vooral ook bewust proberen te blijven van wat wij echt belangrijk vinden: rust en sfeer in het gezin. Dat betekent dat we niet koste wat kost alles bij gaan houden en gaan doen. We doen wat we kunnen en dat is genoeg. Dat besluiten we samen en daar herinneren we elkaar aan. Als niet alle taken of niet al het werk af is, dan is dat zo. De wereld draait wel door.
En last but not least! We gaan voor elkaar en onszelf zorgen. Compassie hebben voor elkaar en jezelf. Het is een moeilijke situatie, dat mogen we best erkennen. We blijven dankbaar voor wat we wel kunnen doen samen en voor de mooie momenten. Daarnaast mogen sombere, verdrietige of boze gevoelens er ook zijn en krijgen ze de ruimte. Het mag er allemaal zijn.
In het kader van zelfzorg heb ik een mantra bedacht voor de komende tijd. Ik gun dit iedereen en geef hem daarom ook in visuele vorm mee:
‘Leg de lat wat lager’
P.S. al de vragen en zorgen die de laatste dagen in mij opkwamen, waren voor mij de aanleiding om mijn verrijkingsproject Japan, gemaakt met mijn zoon in de vorige lockdown, in de maand januari gratis beschikbaar te stellen (zie mijn winkeltje op praktijkvoortalent.nl)
In een dag tijd kreeg ik meer dan 100 reacties van ouders, leerkrachten en begeleiders die graag gebruik willen gaan maken van het project. Hartverwarmende reacties van blije mensen! Het raakt me dat ik dit kan betekenen voor anderen. Het raakt me ook dat het (helaas) nodig is